علت اساسی توجه روزافزون به سیاستهای توسعه پایدار، محدود بودن امکانات و نامحدود بودن نیازها و خواستهای بشر است. رشد تکنولوژی و جمعیت نیازها و خواستهای بشری را به طور تصاعدی افزایش داده است و منابع کاهنده برای دهانهایی که هر لحظه به جهان گشوده می‌شوند، از آینده‌ای نه چندان امیدبخش خبر می‌دهند. برآیند این شرایط شمار روزافزون چشمهایی است که نگران فردای جهان‌اند. برای کاهش این نگرانی، که بسیار بجا و بمورد است، ضرورت سیاستگذاری زیربنایی برای تحقق توسعه پایدار به شدت احساس می‌شود. در این فرایند لازم است که تلقی خود را از اصل آهنین منافع شخصی تغییر دهیم و به جای تأمین منافع آنی خود، به تحقق منافع نسلهایمان و بقای نوع بشر بیندیشیم.