مطالعه موردی با اینکه ابزاری مفید در آموزش مدیریتی محسوب می‌شود و در نوشته‌های مدیریتی به طور روزافزونی مورد توجه قرار گرفته است، اما جریانی غالب در تحقیقات و آموزش‌های مدیریتی در ایران محسوب نمی شود. شاید یکی از دلایل این بی‌تفاوتی آن باشد که پارادایم غالب در تحقیقات مدیریت بیشتر به نگرش‌های کمی تمایل دارد و آموزش‌های مدیریتی بیشتر تئوری مدار هستند و جنبه‌های کاربردی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. به هر حال، نیاز روزافزون به تلفیق هر دو جنبه تئوریک و کاربردی در مباحث آموزشی مدیریت، لزوم توجه جدی به مورد کاوی و موردنویسی را بیش از پیش آشکار ساخته است. نگارنده مقاله سعی دارد فرایند مطالعه موردی و نگارش موردهای مدیریتی را با تاکید بر نگرش حل مسئله موردبحث قرار دهد.