(پاراگراف نخست) زندگی با تغییر و تحول پیوندی ناگسستنی دارد. هر موجود زنده تا هنگامی می تواند به زندگی ادامه دهد که توانایی تغییر و قابلیت سازگاری با دگرگونیهای درونی و برونی را داشته باشد. رکود و سکون اگر با مرگ و نیستی یکی نباشد با آن شباهت زیادی دارد. مراحل مختلف رشد در آدمیان و دیگر موجودات زنده، نمودهایی از فرآیند و مداوم تغییر و تحول می باشند. بنابراین، تغییر را باید لازمه زندگی دانست. هر انسان بهنجار، ضمن علاقه به حفظ زندگی و ثبات و آرامش، به تغییر هم گرایش نشان می دهد. این دو گرایش، یکی به ثبات و دیگری در جهت دگرگونی، در حالت طبیعی لازم و ملزومند و بقا و ادامه زندگی را مو جب می گردند. سازمانها نیز ضمن تمایل به ثبات و آرامش به تغییر و تحول نیازمندند.