اولین متفکر بزرگی که به اندیشه استراتژیکی شکل داد فیلسوفی چینی به نام سون تسو بود که رساله‌اش را در 400 سال قبل از میلاد مسیح تحت عنوان هنر جنگ نگاشت و پدر استراتژی شناخته شد. این فیلسوف استراتژی را در اصطلاح نظامی هنر و فن طرح‌ریزی، ترکیب و تلفیق عملیات نظامی برای رسیدن به هدف جنگی مشخص تعریف می‌کند. این تعریف تا سال 1831 تقریباً مورد قبول عامه رهبران و مدیران بود اما در قرن نوزدهم بعد از مرگ فون کلائوزویتس اندیشمند معروف و انقلاب صنعتی در اروپا، مفهوم سنتی استراتژی دگرگون شد. بر اثر تحولاتی که با صلح مسلح، جنگ جهانی اول و جنگ جهانی دوم پدید آمد، عوامل سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، روانی و تکنولوژیکی، ژنوپولتیکی، ژئواستراتژیکی در استراتژی اهمیت یافت، یعنی در تعریف استراتژی علاوه بر وجه نظامی وجوه دیگر نیز مورد توجه قرار گرفت.