مشارکت در تصمیم‌گیری مفهومی چند چهره است؛ آن را می‌توان از جنبه‌های گوناگون تجزیه و تحلیل کرد از جمله: موضوعاتی که پوشش می‌دهد، سطح سازمانی که در آن اجرا می‌گردد، میزان نفوذی که کارکنان اعمال می‌کنند، دامنه افرادی که در سیستم مشارکتی درگیر می‌شوند، و سرانجام از لحاظ مبانی قانونی، درجه موفقیت یک برنامه مشارکتی تا حدودی به سازگاری این ابعاد و تأثیر متقابل آنها بستگی دارد. به عنوان مثال، در سازمانها تجربه نشان داده است که فرمهای مستقیم مشارکت در سطوح پایین سازمان و فرمهای غیرمستقیم در سطح استراتژیک سازمان بیشتر موفق هستند.

مقاله حاضر که ابعاد و سازوکارهای تصمیم‌گیری مشارکتی را مورد بحث قرار می‌دهد، این امکان را برای سازمانها، در بخش خصوصی و دولتی، فراهم می‌سازد که در مرحله طراحی و استقرار برنامه‌های مدیریت مشارکتی، به ابعاد تصمیم‌گیری مشارکتی و نیز به این نکته توجه داشته باشند که ترکیبهای مختلف این ابعاد، طرحهای ساختاری متفاوتی را به وجود می‌آورد که ممکن است موفقیت مدیریت مشارکتی را تحدید یا ترغیب کند.