کارکنان هر سازمان به دلیل داشتن نظریات، افکار، و خلاقیتها با ارزش‌ترین سرمایه به حساب می‌آیند. به همین منظور می‌توان گفت یکی از نظامهایی که می‌تواند به این سرمایه با ارزش و متناسب با خصوصیات و روحیات او هویت ببخشد، نظام ارائه پیشنهادهای کارکنان است. در این نظام به نیروی انسانی تنها به عنوان ابزاری جهت نیل به اهداف سازمان نگریسته نمی‌شود؛ این نظام در جهت تقویت هویت انسانی و دور شدن از هویت ابزاری انسانها در سازمان گام بر می‌دارد و به فعال سازی اندیشه‌های آنها برای تحقق کارآمدتر اهداف سازمان کمک می‌کند. در این نظام بابت اندیشه‌ها و تفکرات کارکنان پاداشهای ریالی پرداخت می‌شود . این پاداشها البته ارزش اندیشه‌های آنها نیست اما کمکی در جهت بهبود وضعیت رفاهی آنان است. ارزش واقعی اندیشه‌ها، مشارکت دادن آنها در تصمیم‌گیریهای امور سازمان است. بنابراین در این نظام تأکید شده که اندیشه افراد را با پول نمی‌توان خرید. اجرای نظام پیشنهادها در هر واحد سازمانی کم کم باعث می‌شود که فضای مشارکتی ایجاد شود و دست‌اندرکاران بتوانند برنامه‌های دیگر مدیریت مشارکتی را نیز مانند گروههای کنترل کیفیت، گروههای خودگردان، تصمیم‌گیری گروهی و . . . به اجرا درآورند.