روانشناسان معتقدند که برای انجام دادن هر عملی انگیزه‌ای وجود دارد و این انگیزه بر مبنای نیاز است و این نیاز به ارضای خاطر است که انگیزه انجام دادن و یا خودداری از انجام دادن کاری را در انسان به وجود می‌آورد. احتیاج، مهمترین عامل محرکه‌ای است که انسان را به فعالیت وا می‌دارد. زمانی رضایت خاطر در آدمی ایجاد می‌شود که انسان بتواند کلیه احتیاجات خود را با در نظر گرفتن تنشها و هیجاناتش مرتفع سازد. هر گاه عضو سازمانی احساس کند وظیفه‌ای که به او محول است موجبات رضایت خاطر او را فراهم نمی‌سازد، وی مقداری از نیرو و توانایی خود را برای تغییر وضع و موقعیتی که در آن قرار دارد، به کار خواهد بست. اگر این ناخشنودی و عدم رضایت خاطر زمانی طولانی استمرار یابد، کارآیی و سودمندی سازمان را به طور محسوس کاهش خواهد داد.