تحقیقات نشان می‌دهد که مشارکت شناخت را در سراسر سازمان افزایش می‌دهد، خلاقیت افراد را بالا می‌برد، بلوغ و مسئولیت افراد را بهبود می‌بخشد. و مقاومت در برابر تغییرات را کاهش می‌دهد. اما چنین پیامدهایی همیشه و در همه شرایط حاصل نمی شود و مشارکت تابعی است از مقتضیات محیطی. این مقاله یکی از این مقتضیات محیطی یعنی احتمال وجود رابطه یک به یک (1-1) بین درجات مشارکت و نیازهای افراد را بررسی می‌کند تا مشخص شود که آیا افراد با نیازهای مختلف به طور متفاوتی به درجات مشارکت واکنش نشان می‌دهند یا نه. نتایج یافته‌های پژوهش حاکی از آن است که گرایش افراد نسبت به درجات خاص مشارکت ناشی از نیاز مشخص در آنها نیست اما پژوهش، تأثیر متغیر سطح تحصیلات را به عنوان عامل مداخله‌گر گوشزد می‌کند.