ضمن نقد روش و تفکر سنتی در زمینه اداره امور عمومی که از سالهای دهه 1920 تا اواسط دهه 1970 جریان داشت، روش و نگاه جدیدی پا به عرصه وجود گذاشت که از آن با عنوان "مدیریت دولتی نوین" یاد می‌شود. مدیریت دولتی نوین پارادایم (قالب فکری) جدیدی محسوب می‌شود که برای اصلاح اداره امور عمومی روشها و شیوه های خاصی را توصیه می‌کند. به طور کلی، نگاه مدیریت دولتی نوین به مسائل، چگونگی حل مشکلات، و دستیابی به دولت و سازمانهای دولتی بهتر، از دو منظر قابل بررسی است: 1) منظر خرد و 2) منظر کلان. منظر خرد اشاره دارد به سه رویکرد: مهندسی مجدد، کوچک سازی، و بهبود مستمر. در این مقاله، رویکرد کلان مدیریت دولتی نوین به مسائل مورد توجه قرار می‌گیرد که شامل : الف) دولت خوب، و ب) حکومتداری خوب است. هر یک از این موضوعها مورد توجه سازمانها و اندیشمندان مختلفی قرار گرفته است. مشروعیت، پاسخگویی، شایستگی و احترام به حقوق بشر، و رعایت قانون از جمله ویژگیهای دولت خوب است. حکومتداری خوب براساس این تفکر شکل گرفته است که اساساً نباید دولتی در بالا و بقیه اجزای جامعه در پایین باشند. بلکه دولت، همراه با بخش خصوصی و جامعه مدنی باید با هم شراکت (و نه مشارکت) داشته باشند و مانند سه شریک با تقسیم وظایف و مسئولیتها، به اداره امور بپردازند.