موضوع ترک خدمت کارکنان، مشکلی است که سازمان‌ها از دیرباز به آن پرداخته‌اند. ترک خدمت کارکنان، فرآیندی است که می‌تواند در هر سازمانی اتفاق بیُفتد و از چند روز تا چند سال به‌طول انجامد. تمایل به ترک خدمت از مراحل مقدماتیِ ترک خدمت واقعی است و این مسأله باعث شده است که در سال‌های اخیر، اقدامات گوناگون مدیریت منابع انسانی مورد توجه قرار گیرد. هدف اصلی این پژوهش، بررسی تأثیر اقدامات منابع انسانی (مدیریت کارراهه، تناسب فرد ـ شغل، جبران خدمات، ارزیابی عملکرد، کنترل شغلی) بر تمایل به ترک خدمت و نقش متغیر میانجی درگیری شغلی است. جامعه آماری در این پژوهش، شامل کارکنان سازمان‌های دولتی شهر تهران است. روش پژوهش از نوع توصیفی، کاربردی، علّی و میدانی است و برای جمع‌آوری داده‌های موردنیاز، پرسش‌نامه‌ای بر اساس مبانی نظری با تعداد 57 پرسش تهیه شده است. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از تکنیک‌های آماری تحلیل مسیر و رگرسیون چندگانه استفاده شده است. یافته‌ها نشان داد که اقدامات منابع انسانی بر درگیری شغلی تأثیر دارد و از طریق آن نیز بر تمایل به ترک خدمت تأثیرگذار است.