امروزه نیروی انسانی ماهر و کارآمد نه تنها عامل تحول و پیشرفت اجتماع شناخته شده بلکه جایگاه محوری در سازمان‌های پیدا کرده است. پس، موفقیت و دستیابی به اهداف سازمان‌ها تنها در سایه نیروی کار با کیفیت بالا تأمین می‌شود. دو عامل اساسی در اعمال مدیریتی، یکی انسان و دیگری نظامهای عملیاتی سازمان است. از آنجا که نظام‌های عملیاتی را در انسان‌ها به اجرا در آورند، بنابراین مهمترین سرمایه هر سازمان همان نیروی انسانی آن است. بدین لحاظ، مدیران هوشمند، به خوبی می‌دانند که هر قدر در زمینه توسعه و ارتقای نیروی انسانی سرمایه‌گذاری کنند، کارآیی و برتری سازمان خود را تضمین خواهند کرد. کمیت و کیفیت نیروی انسانی در سیستم بهداشت و درمان اهمیت ویژه‌ای دارد، زیرا منابع انسانی این سیستم تأثیر بسزایی بر سلامت جامعه و مردم خواهند داشت. مدیریت منابع انسانی با بینشی سیستماتیک و تدابیری مؤثر در زمینه جذب، نگهداری، بهسازی، و کاربرد مطلوب منابع انسانی، انسان‌هایی با توانایی و شخصیت و خلق و خویی متناسب با فرهنگ و مأموریت سیستم بهداشت و درمان در اختیار آن قرار می‌دهد. یکی از شیوه‌های مدیریت منابع انسانی، مدیریت عملکرد است. با اتخاذ رویکردی سیستماتیک به تعیین اهداف استراتژیک، تعیین شاخص‌ها،جمع‌آوری و تحلیل و گزارش دهی داده‌ها و به‌کارگیری آنها، این مدیریت در نهایت به بهبود عملکرد سازمان می‌انجامد. مدیریت عملکرد فرآیندی است که کارکنان و مدیران را از طریق کنش متقابل هدف‌های اجرایی، معیار پاسخگویی و کردارهای تکامل یاینده برای بهبود مهارت‌ها و عملکردآینده به تلاش فرا می‌خواند. امروزه مدل‌ها و ابزارهای متنوعی در مدیریت عملکرد وجود دارد. طراحی و استقرار برنامه مدیریت عملکرد مستلزم پیروی از یک طرح و الگوی عملی مشخص است، به طوری که انتخاب و تدوین مدل‌ها و ابزارهای مدیریت عملکرد می‌تواند باعث تسهیل و افزایش دقت و اعتبار این فرآیند شود. از جمله می‌توان به مدل‌های دفتر حسابرسی کانادا، سازمان بهداشت جهانی، مدل سرآمدی، مدل خطی درون داد و برونداد و . . . اشاره کرد. بدین لحاظ، با درک و شناخت دقیق مدل‌ها و ابزارهای مدیریت عملکرد و چگونگی به کارگیری آنها می‌توان عملکرد سازمان را بهبود بخشید و بر کارآیی و اثربخشی آن افزود. در این مقاله به بررسی و مقایسه این مدل‌ها خواهیم پرداخت.