از دیرباز تاکنون، توسعه سرمایه، افزایش رشد اقتصادی، توسعه میزان ارتباطات و مبادلات اقتصادی بین منطقه‌ای و در یک تعریف عام، تولید ثروت برای کشورها، از اهمیت فراوانی برخوردار بوده است. در اواخر دهه 80 میلادی، شرکت‌های کره‌ جنوبی به سرمایه‌گذاری در صنایع و شرکت‌های خارج از کشور خود1 پرداختند. در ابتدا، دولت کره جنوبی، برخی محدودیت‌ها و موانع را در این فعالیت ایجاد کرد. از عمده دلایل دولت کره برای برخورد با رویکرد سرمایه گذاری، می توان به نداشتن نظام مدیریت اقتصادی مناسب و تصور ایجاد آثار منفی این رویکرد در سطح صنایع، نظام آموزشی و وضعیت اشتغال کشور اشاره نمود. با توجه به رشد فزاینده سرمایه‌گذاران داخلی نسبت به سرمایه‌گذاران خارج از کشور، دولت کره با توسعه تفکر جامع در نگرش و دیدگاه مدیریتی و نظام‌مند، به برنامه‌ریزی گسترده و سازماندهی نظام سرمایه‌گذاری در کشور پرداخت. با این اقدام دولت، سرمایه‌گذاری در شرکت‌ها و صنایع کشورهای خارجی، به رویکردی مثبت توأم با حمایت ملی مبدل گردید و با توسعه برنامه و ایجاد نیاز به سرمایه‌گذاری در صنایع داخلی، عملکرد سرمایه‌گذاری در خارج از کره، به جذب سرمایه‌ خارجی به داخل این کشور2 تبدیل گردید. در مقاله حاضر، سرمایه‌گذاری خارجی در هر دو جنبه آن، که سرمایه‌گذاری از داخل به خارج و سرمایه‌گذاری از خارج به داخل است، با تأثیر آن در فرایندها/ حوزه‌های سرمایه‌گذاری، استخدام و اشتغال، تجارت، مزیت رقابتی و انتقال فناوری در کره ‌جنوبی مورد بررسی قرار گرفته و با تحلیل نتایج پژوهش، پیشنهادهایی برای بکارگیری نگرش جامع مدیریتی در جنبه سرمایه‌گذاری بیان شده است.